Can I survive without you?

Dagenlang, nee wacht, maandenlang dwaal ik al rond door dennenwouden zoekend naar jou. Bij ieder geluidje wat het dennenwoud van zich laat horen  spits ik mijn oren in de hoop om een teken van leven te zien. Het enigste wat ik zie zijn verdwaalde vogels die door de takken heen vliegen op weg naar de vrijheid. Ik kijk ze na net zolang tot ze boven de toppen van de dennen zijn verdwenen in de horizon. Ik heb geen idee waar ze naar toe vliegen, ik weet alleen dat ze hun hart volgen. Het enigste wat mijn ogen waarnemen zijn radeloosheid en leed. Misschien zit het wel in de aarde of misschien stroomt het mee met het kabbelende bergbeekje. Misschien zit het in de lucht misschien is dat de reden dat alle vogels hun vleugels uitstrijken. Ik kan niet mijn vleugels uitstrijken en de dennenwouden achter mij laten. Ik zou weg kunnen galopperen en met de vogels meegaan. Als ik mijn benen zou uitstrijken zou ik tijdens mijn ontvluchting verstikt raken in een van de uitgestoken boomwortels. Ze zouden zich om mijn beide hoeven wikkelen waardoor ik ten gronde zou slaan. Ik zou hopeloos toekijken hoe anderen hun weg verder zouden bewandelen.
Ik ben gevangen.  Gevangen in dit reusachtige woud die bijna over heel Northern Lights Valley zijn vertakkingen heeft. Ook zou het met al mijn wilskracht lukken om uit dit woud te ontsnappen het woud zou mij terug halen. Ik zou net zolang door de taiga rond dwalen tot dat ik jou vind. Zou ik je ooit vinden? Ik ben je in dit woud verloren. De dagen verstrijken alleen maar en zo ook mijn herinneringen van ons...
Mijn geheugen begint stoffig te worden. Iedere dag raak ik een stukje van jou kwijt. Ik twijfel zelfs wat de kleur van je vacht was. Het deed mij altijd denken aan een zonsondergang alleen weet ik niet meer met welke kleuren. Heeft de taiga mij dit aangedaan? Of ik zelf? De eenzaamheid kan gekke dingen met je ziel doen. Dit bos is een onderdeel van mijn ziel geworden. Ik ben het bos, ik ben het levende hart van het bos. Ik zie mijzelf langzaam vervagen, opgaan in het woud.

Maar,
ik wil je niet vergeten, ik wil je niet loslaten, ik wil je vinden. Ik wil je weer zien, je geur weer kunnen ruiken.
Ik kan je niet vergeten.